Caminar bajo el cielo oscuro iluminado por estrellas inmortales. Sin darte cuenta tu mente empieza a dar vueltas, no para. Comienzas recordando esos momentos que un día llenaron segundos vacíos y terminas encendiendo un cigarrillo para calmar esa herida bañada con alcohol. Te das cuenta que tu corazón esta muriendo poco a poco a medida que avanzan los pasos, sabes que nada importa porque la distancia lo mató todo. Hizo desaparecer la poquita esperanza que quedaba dentro de esta alma ya sin rumbo al que seguir. Supongo que el problema fue encerrarnos en nuestros mundos sin tener en cuenta los quilómetros que habían entre nosotros, si no seguíamos unidos como una sola alma renacería esa frialdad. La que hoy me consume acompañada por nostalgia.   

4 comentarios:

  1. me encanta tu blog! los textos son una pasada..y las fotos tres cuartos de lo mismo! un besazooooooo

    ResponderEliminar
  2. M'encanta el text, és una passada. No deixis que el fred et consumeixi, sempre trobaràs calor en algun lloc o en algú.
    xxoo♥

    ResponderEliminar